StevenK

Nee, 'opkomen' betekent het melden van je vordering bij de curator. Dat is de verantwoordelijkheid van de schuldeiser, niet van de curator.

Het akkoord is voor hen verbindend en dat betekent dat ze, volgens mij, recht hebben op hetzelfde percentage als de andere schuldeisers. Rente en incassokosten opgekomen na datum faillissement kunnen ze sowieso vergeten.

Ik zou ze nog een kort citaat cadeau doen:

Het is een woonwinkelpand en TS huurt het hele pand, dus de verhuurder kan hoog en laag springen, maar het woninggedeelte mag toch echt als woning gebruikt worden. Overigens heeft de verhuurder wel gelijk met het verzekeringspremieargument en dat zul je moeten compenseren.

Ja dat is dus vrij moeilijk om te bepalen. Stel het gaat om een PC begin 2009 aangeschaft en ga deze eind 2010 verkopen, dan is de techniek al weer zo verouderd waardoor ik vind dat het nog maar 1 euro waard is. Het gaat niet om wat jij vindt, maar om wat de markt vindt. Dat neemt overigens niet weg dat ik me voor kan stellen dat je ermee wegkomt, wanneer er geen controle plaatsvindt.

De incassokosten, die in rekening worden gebracht, worden in mij ervaring zonder btw in rekening gebracht bij een btw-plichtige crediteur, omdat de deurwaarder deze btw al in rekening brengt bij de crediteur, in de wetenschap dat de crediteur deze terugvraagt. In dat stelsel is sprake van een (bijzondere) verlegging. De BTW is uiteindelijk ook niet op naam van debiteur in rekening gebracht.

Als die waarde van 1 euro een zakelijk verantwoorde (en gezien het bedrag met taxatie onderbouwde) waarde is, is er niets aan de hand.

Het gaat niet om de vraag of de debiteur (jij) BTW kan verrekenen maar of de crediteur BTW kan verrekenen.

Als het goed is niet: een gerechtsdeurwaarder brengt alleen BTW in rekening als de crediteur deze niet kan verrekenen.

Maar juist bij de 'zolderkamerinternetbedrijfjes' zie je dat de ondernemer niets meer en niets minder doet dat tegen een zo laag mogelijke prijs schuiven, zonder ook maar op enigerlei wijze te kijken naar de eventuele meerwaarde.

In aansluiting op Norbert: de vraag of er sprake is van een onrechtmatig handelen of het rechtmatig verkrijgen van een eigen inkomen wordt beoordeeld aan de hand van alle omstandigheden van het geval. Iemand die vanuit een dienstverband doorgaat als zelfstandige staat in die beoordeling in een zwakkere positie dan de werknemer die voor een andere werkgever gaat werken. Hetzelfde geldt ook voor de werknemer die zelf de contacten met de klanten of leveranciers onderhoudt tegenover de werknemer die niet die contacten onderhoudt. Let ook op: een concurrentiebeding is iets anders dan een relatiebeding. Een concurrentiebeding verbiedt in concurrentie met de werkgever in de markt actief te zijn, een relatiebeding wordt over het algemeen als lichter gezien, omdat hiermee alleen de specifieke relaties tot verboden gebied worden verklaard. Het bijzondere in de situatie van TS is natuurlijk dat er expliciet geweigerd is akkoord te gaan met wat TS een concurrentiebeding noemt. De vraag is wat er in dat beding staat. Als dat feitelijk een relatiebeding is ten aanzien van de relaties waar het hier om gaat, dan is het nog maar de vraag of de werkgever wel zo sterk staat.

Er is gewoon een heel sterke lobby vanuit de 'oude' bedrijven. Ook in de juridische literatuur rondom richtlijn 97/07 (koop op afstand) zie je terug dat met de daarin opgenomen regels de markt 'in evenwicht' wordt gehouden door de webwinkelier te presenteren met aanvullende kosten en risico's, als compensatie voor in ieder geval het missen van de kosten van een fysieke outlet. Vergeet ook niet dat veel webwinkeliers actief misbruik maken van hun bricks & mortar collega's door letterlijk te zeggen: als u het product wilt zien, gaat u toch naar de Scheer & Foppen of de Dixons? Daarnaast zie ik niet in waarom een leverancier niet vrij zou mogen zijn te kiezen met wie hij zaken doet. Zeker zolang het gros van de webwinkeliers geen meerwaarde biedt, anders dan een lage prijs, voegen ze zo ontzettend weinig toe aan het distributiekanaal, terwijl ze wel afbreuk doen aan de rest van het kanaal. Dit baseer ik overigens mede op de informatie uit mijn afstudeeronderzoek, dat ging om de 'effectiviteit van de consumentenbeschermende maatregelen in de online computerhandel. Om tot een goede verstandhouding met je leveranciers te komen, zul je volgens mij een bedrijfsconcept neer moeten zetten dat meerwaarde biedt. Kijk bijvoorbeeld naar de Coolblue ondernemingen. Een bedrijf dat begon als klein internetverkopertje, maar juist de meerwaarde creëert met onder andere showrooms en snelle leveringen. (overigens, over dat laatste: in veel branches kun je ook met dropshipments diezelfde korte levertijden realiseren, daarvoor hoef je niet noodzakelijk eigen voorraad te hebben)

Kijk eens goed in de papieren. Veelal zal erin staan dat je er sprake is van een bezwaartermijn en dat gebruik van de vergunning binnen die termijn een risico meebrengt. Die verzekeraar heeft dezelfde juridische positie als de gemeente. Kennelijk is de gemeente verzekerd en dan wordt de hele zaak overgedragen. Inhoudelijk zou het niet uit moeten maken.

Ongetwijfeld, maar misschien is het handiger dat je je vraag stelt. Als ik bij de slager vraag 'weet u wat vlees is' dan denk ik niet dat hij voor mij een lekker schoteltje samenstelt voor de gourmet van die avond.

Niet elke vordering is opeisbaar en niet vordering over en weer is verrekenbaar. De faillissementsrechter heeft alleen maar oog voor de opeisbare vordering, omdat de faillissementsvraag daarom draait: is iemand niet in staat zijn opeisbare schulden te voldoen. En als je kunt voldoen met verrekening, dan is dat ook voldoen, maar dan moet verrekening wel mogelijk zijn. Wat je vaak ziet is bijvoorbeeld een harde huurvordering met daar tegenover een niet of nauwelijks onderbouwde schadevordering vanwege omzetschade als gevolg van gemist huurgenot. De huurder rekent zich dan min of meer rijk met zijn schadevordering, maar heeft geen deugdelijke (forensische) onderbouwing en zal dus niet kunnen verrekenen. Ander voorbeeld is waar de faillissementsaanvrager wel geld verschuldigd is, maar de betaling daarvan terecht opgeschort heeft. Dan is die vordering op dat moment niet opeisbaar en kan er dus in het kader van de faillissementsaanvraag geen verrekening plaatsvinden.

Verzekeringen voor ondernemers zijn maatwerk, dus ik denk dat je het beste een adviseur kunt benaderen. Ook hier op HL zijn diverse verzekeringsadviseurs actief die je daarbij kunnen helpen.

Zowel vanuit de WW (via het UWV) als vanuit de bijstand (BBZ) zijn er mogelijkheden voor ondersteuning en financiering. Voor zover ik de regelingen ken, kan de BBZ regeling, mits er een deugdelijk ondernemingsplan ligt, een goede manier zijn om snel uit de bijstand te komen.

Het gaat niet alleen om de investering, het gaat, vanuit financieel oogpunt, om het hele plaatje. Hoe ouder, hoe groter de rol van de onderhoudskosten. Mijn idee zou zijn altijd met een goedkope, goed onderhouden, gebruikte te beginnen, omdat daarmee je financieringsbehoefte lager is en je daardoor niet alleen minder directe financieringslasten hebt, maar je ook eerder een positief eigen vermogen hebt en houdt, waardoor je wanneer de groei doorzet makkelijker financiering zult kunnen krijgen. Ik kan echter niet beoordelen of je met een gebruikte auto een voldoende betrouwbare auto hebt.

Een mooie regel in het beslag- en executierecht, waartoe echtscheidingen met een serieuze boedel naar mijn mening ook behoren, is 'eerst beslag leggen, dan procederen'. Het klopt dat je in theorie achteraf transacties terug kunt draaien, maar of dat lukt is allerminst zeker.

Ik denk dat je juist omdat je kunt laten zien dat je zelf, zonder WSNP / faillissement je schulden hebt gefinancierd al een grote voorsprong hebt om wel voor BBZ in aanmerking te komen.

In plaats van een 'advocaat in Rotterdam' kan er beter gezocht worden naar een advocaat die bereid en in staat is nu aan de noodrem te trekken om te voorkomen dat er nog transacties plaatsvinden.

Nee, door (maritaal) beslag te laten leggen op de aandelen en mogelijk ook nog met een kort geding een verbod vragen op dat soort acties. Een mediator is handig wanneer je nog in een situatie bent dat er voldoende vertrouwen en/of gezond wantrouwen is om nog samen tot enen resultaat te komen, maar dit klinkt toch echt alsof je dringend een eigen advocaat in moet schakelen.

Door de gemeenschap van goederen vallen de aandelen in A in de gemeenschap. U bent daarmee niet voor de helft eigenaar, maar u hebt beiden recht op de verdelen van (de waarde van) die aandelen. Als u denkt dat er sprake is van vervreemding op onjuiste gronden, dan is het zaak dat tegen te houden, in afwachting van de daadwerkelijke verdeling van de boedel. Ik begrijp verder dat er sprake is van een gezamenlijke advocaat? Dat lijkt me in een situatie als deze bijna per definitie nadelig voor één van beide partijen.

Het lijkt me dat je die inkopen niet zozeer als voorraad, maar eerder als grondstof zou moeten kwalificeren.

Ik ben vorige week zo ongeveer de hele dag op pad geweest van en naar Assen, maar het was zeker de moeite waard.