Welke ondernemer huilt er ook wel eens?

[herman van der helm]

 

Bij een enorme des-illusie of bij een ontzettend oneerlijke bejegening houd ik het vaak niet droog. Meestal weet ik de tranen wel even op te houden tot ik in vertrouwde omgeving ben, maar soms red ik dat niet.

Vroeger vond ik mezelf zo'n looser en watje, maar tegenwoordig als het me overkomt, voelt het eigenljjk wel goed. Het geeft me het vertrouwen dat ik dicht bij mezelf blijf.

Hoe kijken jullie hiernaar als je in die situatie komt, of maken jullie die situaties niet mee?

 

[Norbert Bakker]

Beste Herman,

 

Ik heb het een jaartje of 25 droog kunnen houden als binnenvettende introverte man zijnde. Maar na zeer vervelende en wat mij betreft erg onrechtvaardige voorvallen de afgelopen 2 jaar, met een zware burnout als gevolg, om maar niet te spreken van desillusies en midlife crisis als dolende 40-er, heb ik eindelijk zelf weer eens ouderwets kunnen uithuilen.

 

En ik moet zeggen: dat luchtte enorm op!

 

Ik schaam me er ook niet voor, en ik merk dat het daardoor juist makkelijker wordt om er over te praten. En dat ik inderdaad eindelijk weer mezelf ben, in plaats van de-persoon-waarvan-ik-dacht-dat-anderen-vonden-dat-ik-moest-zijn.

 

Ik ben zelfs bezig met een boek erover, maar ik doe nog geen enkele uitspraak over of en zo ja wanneer dat ooit uitkomt.

 

Maar eh, als er een clubje huilende mannen gevormd wordt, of een cursus huilen voor mannen, count me in! ;)

[R.I.P. | Peter Bonjernoor]

Ik heb het in mijn 18 jaar als werknemer wel meegemaakt, maar sinds ik dik 9 jaar geleden zelfstandig ben geworden niet meer. Ik denk dat het feit dat dat mijn eigen keuze was flink meespeelt...

[P.J.]

Er rolt wel eens wat, maar dat komt meestal door de uitjes die ik dan aan het snijden ben. Verder ben ik meer een trooster. De zachte hand op de juiste plek kan soms een goede pleister zijn.

[Christine]

 

Ik laat mijn emoties meestal wel gewoon de vrije loop. Ik weet niet of het helpt, maar op een gegeven moment zijn de tranen op en dan ga je weer positief denken.

 

[espen]

Knap dat je het durft te vertellen.

Echter voel ik niet echt emotie bij het zaken doen, de ene keer gaat het goed en de andere keer gaat het mis. De ene keer heb je een ontzettend leuke klant en de andere keer iemand die je loopt af te zeiken. Het hoort er allemaal bij, en het doet me niets (meer). Beloftes geloof ik per definitie niet meer, pas als ik geld op mijn rekening heb geloof ik pas iets. Ik handel al vanaf mijn 12de, en dat is inmiddels 23 jaar ervaring, dus intussen lig ik nergens meer wakker van.

 

Het zijn ook maar zaken en wat geld, echt belangrijk zijn mijn vrouw, kinderen en verder familie en vrienden.

[Maarten Stevens]

Zelf ben ik niet een "huiler" al herken ik zeker de situaties die TS en Notbert beschrijven.

Ook in mijn tijd in loondienst waarbij ik 3 jaar als boventallige "gepest" ben om maar ontslag te nemen heeft me niet aan het huilen gekregen en ook tegenslagen in mijn bedrijf niet. Ik vroeg me dan weer af of dat niet raar was... (het is ook nooit goed ;) )

 

Maar ik heb wel geleerd dat niet iedereen dezelfde manier van uiten heeft. De een gaat een stuk tegen de wind in fietsen, de ander gaat een avondje doorzakken en weer een ander huilt. Alle drie kan goed zijn.

 

Het belangrijkste lijkt me: werkt je manier van dealen/uiten? Als je merkt dat je het niet uit en steeds meer moeite krijgt om je tot dingen te zetten en steeds meer geprikkeld bent, dan lijkt me dat niet goed. Net zoals huilen en de hele dag in bed blijven waarschijnlijk ook niet het beste middel is.

 

[Romano Sandee]

Van de werkzaamheden / het werk als masseur heb ik dat niet zo zeer. Ik werk wel degelijk met mijn gevoel, maar als ik me niet goed genoeg zou voelen, zou ik de afspraak met een klant ook afzeggen, omdat ik dan van mening ben niet goed genoeg de massage te kunnen geven aan de klant. Soms vind ik het wel lastige om bepaalde behandelingen te doen, zoals de zwangershapsmassage, waar ik regelmatig toch een wat teruggetrokken gevoel bij krijg, maar echt een traantje, laten, niet meer. Meestal blokkeer ik zo'n massage dan ook tijdelijk in het reserveersysteem om mezelf dan wat te "beschermen".

 

Als ik al traantjes laat lopen, is dat vooral door emoties die op het privé vlak zijn ontstaan, maar niet zo zeer dat het komt door des-illusie of bejegening. Daardoor krijg ik eerder "boze" gevoelens dan dat ik tranen laat lopen.

[Hans van den Bergh]

Huilen is een groot woord, en dat doe ik soms echt wel, maar een 'toteenenkeltraantjegeroerdkippenvelmomentje' heb ik regelmatig, zowel privé als zakelijk, want ik ben nu eenmaal een gevoelsmens.

 

Succes en groet,

 

Hans

[Christine]

Wat denk ik belangrijk is, is niet of je huilt of niet, maar wel dat je uitingen van emoties niet onderdrukt. En bij de een uit zich dat anders dan bij de ander.

[Bazzio]

geen fysieke tranen, maar ze zijn er wel eens ja.. :-\

[dannyverhoeven]

Als je toch nog doorzet ondanks de tegenslagen, heb je echt hart voor de zaak. Er is niets mis met het uiten van je emoties, wanneer je daarna er weer flink tegen aan gaat!

[Jamie van Soest]

Wat denk ik belangrijk is, is niet of je huilt of niet, maar wel dat je uitingen van emoties niet onderdrukt. En bij de een uit zich dat anders dan bij de ander.

 

Dit heb ik ook wel ervaren inmiddels. Waar ik me met name boos druk om kan maken is mensen die je aan het lijntje houden met mooie verhalen over samenwerkingen maar waar uiteindelijk 0 actie uit komt. Teleurstelling is dan wel de 'ergste' emotie.

 

Maarja, alles went..

[TwaBla]

 

Boosheid en verdriet zijn naaste buren. Als je vaak boos wordt, zou je dat andere deurtje eens kunnen proberen.

[MrMartinH]

Op zakelijk vlak tot nu toe niet. Uiteraard wel eens teleurgesteld. Teleurstellingen zijn voor mij wel goede leermomenten geweest bepaalde zaken in de toekomst anders aan te pakken.

 

Op privé gebiedt is het een heel ander verhaal. Niet dat ik regelmatig de kraan open zet, maar ik laat wel makkelijk mijn gevoelens gaan :)

[HITC]

Mijn gevoel van rechtvaardigheid maakt het mij in het dagelijks leven weleens moeilijk. Zakelijk ben ik echter heel nuchter.

 

Wij helpen mensen met onze diensten maar als men niet dankbaar is voor die hulp dan laten we mensen ook echt zakken. Geen zaken zonder wederzijds respect en dankbaarheid. Onze klanten betalen ons levensonderhoud dus wij doen enorm ons best om betere service en producten te bieden (en zelfs tegen een lager tarief) dan onze concurrenten. Wij helpen onze klanten met een gigantisch probleem waarvoor wij ook dankbaarheid terug verwachten. Veel klanten in de landen waarmee wij zaken doen hebben nog nooit gehoord van het woord dankbaarheid. Wij proberen dat bij te brengen.

 

In het begin werd ik boos. Wij hadden zelf geen leven meer, werkte 24/7 en kregen veel problemen op ons dak. Ondertussen kregen we ondankbare reacties naar ons hoofd omdat we het "toch maar voor het geld deden". Later heb ik besloten dat ik geen behoefte heb aan dergelijke negativiteit daar ik van nature erg gevoelig ben voor negatieve impulsen. Sinds twee maanden hebben we een heel strict beleid waar we klanten dumpen als ze in onze ogen niet dankbaar zijn of teveel negativiteit met zich meebrengen.

 

We merken nu dat de positieve klanten steeds meer business voor ons genereren. Het voordeel hiervan is dat postieve klanten ook een postief netwerk hebben in tegenstelling tot de ondankbare mensen welk vaak ook een negatief ingesteld netwerk meebrengt.

 

Persoonlijk heb ik liever minder geld aan het eind van de dag maar wel het gevoel dat wanneer ik ga slapen dat er mensen zijn die ons dankbaar zijn en dagelijks aan ons denken ondanks dat we de meesten klanten nog nooit persoonlijk ontmoet hebben! Mijn business draait voor mij uiteindelijk om geld, geld en geld. Mijn doel is om mijn vrijheid te kopen. Met vrijheid bedoel ik de mogelijkheid om mijn dromen na te jagen. Ik wil positieve verandering brengen in zo veel mogelijk levens. Spijtig genoeg is daar veel geld voor nodig. Echter zijn er in mijn ogen meerdere manieren om geld te verdienen. Ik heb gekozen voor de positieve manier.

 

Ik laat geen traan om de mensen die mijn tranen niet waardig zijn. Mijn dromen zijn te groot en te ambitieus om bij negativiteit stil te blijven staan! ;)

[electra]

Teleurstellingen en boosheid genoeg. Maar huilen doe ik niet veel.

 

Als ik getuige ben van mishandeling van mensen of dieren is mijn eerste reactie om in te grijpen.

Kan ik dat niet, dan wil ik wel gaan huilen. Waarschijnlijk heeft dat te maken met vervelende jeugd ervaringen.

De herinnering aan zo'n ervaring kan me ook nog wel eens aan het huilen krijgen.

 

Gelukkig komen die tranentrekkende situaties in mijn zakelijk leven nooit voor.

 

[W-Media]

Jup meegemaakt met mijn eerste webwinkel. Na 4 weken begon het al. Er waren 2 mensen bij TNT die onze pakketten wekelijks steelde. Uiteindelijk heeft mij dit al mijn geld gekost wat ik nog achter de hand had om de klanten alsnog van hun producten te voorzien (ruim 3.000 euro) en nooit 1 cent teruggezien van TNT.

[sjongejonge]

 

Boosheid en verdriet zijn naaste buren. Als je vaak boos wordt, zou je dat andere deurtje eens kunnen proberen.

 

nou inderdaad.....vroeger begon ik altijd te janken als ik boos was, en daar werd ik dan nog bozer om.

 

tegenwoordig zijn er maar weinig mensen die mij zien huilen, dan word je een 'sterke vrouw' genoemd (vooral als je nogal wat hebt meegemaakt), maar als ik dan lekker alleen ben kan ik soms echt wel janken als een beeeeebie (jaja baby)

En dat lucht dan vreselijk op.

 

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat het me best raar lijkt als mijn baas regelmatig zou huilen over zakelijke conflicten/teleurstellingen of wat dan ook.

fijn als iemand zijn emoties kan en durft te tonen, maar ik vraag me af hoe serieus ik diegene zou nemen als het mijn baas was.

niet om je af te kraken, ik vind het stoer dat je het durft te vertellen hier en dat je het durft los te laten, maar ik zou toch wel proberen zoveel mogelijk een plekje voor jezelf te zoeken, of bij een vertrouwenspersoon in de zaak.