Branko Collin

Tja, als ondernemers zich eens zouden verenigen, zouden dit soort achterdeurtjes niet nodig en niet mogelijk zijn. Eerst klagen dat de tarieven te laag zijn, dan klagen dat er achter onze rug om over ons wordt gesproken... en de ondernemer, hij klaagde voort.

Bedrijfsnaam: Dodson's Espresso- en Koffiemachineservice. URLs: espressomachines.nl, espresomachines.nl, koffiemachines.nl.

Voor de totstandkoming van een overeenkomst zijn een aanbod en een aanvaarding nodig. Mij is uit het verhaal van de vraagsteller volstrekt onduidelijk wat het aanbod en wat de aanvaarding zijn. Je kunt inderdaad afspreken: als ik zeven dagen niets van je heb gehoord, dan heb je mijn aanbod aangenomen. Wat je niet kunt doen: een aanbod doen, afspreken dat de andere partij er nog even over nadenkt en dan na zeven dagen melden dat de ander nu voldoende tijd heeft gehad om erover na te denken en dat de overeenkomst daarom vanaf nu automatisch van kracht is. Dan om op de oorspronkelijke vraag terug te komen: een mail geldt pas als ontvangen, als deze ontvangen is. Dit is aan de verzender om te bewijzen. Het lijkt mij dat een spamfolder (gedeeltelijk) onder het beheer van zijn gebruiker staat en dat de mail dus als ontvangen mag gelden, maar deze rechter uit Limburg lijkt het met me oneens te zijn: ---

Verkoopfacturen zijn verplicht voor je administratie voor de omzetbelasting, niet voor de inkomstenbelasting. De nieuwe KOR is in zoverre een verlichting van je administratie in dat je: - niet aan de factuurverplichtingen hoeft te voldoen - geen btw hoeft uit te rekenen of bij te houden - geen btw hoeft aan te geven - geen btw hoeft te betalen Voor ondernemers die alleen of hoofdzakelijk aan particulieren leveren, gold dat eerste al. Het klinkt mij inderdaad als een lichte verlichting in de oren, maar dat is waarschijnlijk omdat ik nooit moeite heb gehad met die vier punten. Ik ken ondernemers die nog elk kwartaal de spreekwoordelijke schoenendoos met bonnetjes naar de boekhouder sturen, die ze dan à 50 euro per kwartaal invoert.

Overeenkomsten voor onbepaalde tijd zijn onder voorwaarden opzegbaar. Dit is in de jurisprudentie bepaald, dus het kan zijn dat de randvoorwaarden inmiddels zijn gewijzigd ten opzichte van het Auping/Beverslaap-arrest. Dus: stap 1) vereniging moet opzeggen (hier zal wat overleg aan te pas komen en eventueel een rechter); stap 2) voorwaarden voor opzegging moeten worden vervuld (bijv. schadevergoeding betalen, of een opzegtermijn van een bepaalde tijd volgen); stap 3) vereniging kan overeenkomsten met iedereen aangaan, waarbij ze mogelijk geen korting meer krijgen bij de eerste leverancier. Wat is de reden dat zoveel leden bij jou om offertes vragen? Zijn ze niet bekend met die preferred supplier of spelen er nog andere zaken mee?

Merkrecht is er niet alleen om te voorkomen dat jij in het economisch verkeer gebruik maakt van dat merk, maar ook om te voorkomen dat jij een merk beschadigt. Als jij een lelijk design op een Adidas-shirt drukt, heb je kans dat mensen Adidas gaan associëren met lelijke ontwerpen. Ik vermoed dat je daarom toestemming zult moeten vragen. Ik weet niet of je altijd toestemming moet vragen. Ik kan me voorstellen dat als het merk alleen in het waslabeltje vermeld staat, een fabrikant er minder snel over zal vallen.

En daar zijn crowdfundingplatformen voor bedoeld/geschikt. Je hoeft crowdfunding niet op een speciaal platform te doen, maar voor het vertrouwen kan het nuttig zijn, lijkt me.

Tenzij de invoeringswet van het belastingplan 2020 ook artikel 37 van de wet op omzetbelasting aanpast, geldt het volgende:

Wat voor soort werk gaat het om?

Niet dat een horecabonnetje altijd veel inzicht verschaft.

Je moet toestemming hebben op basis van het merkenrecht. Als je bij de fabrikant of distributeur die artikelen koopt met als doel ze door te verkopen, dan heb je al toestemming en hoef je dat niet nog eens apart te vragen. Als, zoals je zelf al aangeeft, de producten in de EU al legaal op de markt zijn gebracht, dan zijn de rechten uitgeput (zoek op: uitputting merkrecht) en mag je ze gewoon verkopen. Dat is de wet. Problemen ontstaan pas als het om luxeartikelen gaat waarvan de fabrikant wil dat ze alleen voor een bepaalde prijs en via bepaalde winkels worden verkocht. Dan kunnen er problemen ontstaan. De wetgever heeft daar namelijk een uitzondering voor bedacht. De fabrikant kan niet altijd van die uitzondering gebruik maken, maar kan wel weigeren aan jou te verkopen of aan de distributeur die aan jou verkoopt. Je moet bij de fabrikant dus niet bij de afdeling licenties zijn, maar bij de afdeling verkoop.

Wat een bizar laag bedrag. Voor Facebook is dat kleingeld. Ik kan me voorstellen dat ze die uitspraak gewoon negeren, omdat hem uitvoeren veel meer zou kosten.

Ondernemen is in het diepe springen. Negen op de tien ondernemers stopt er binnen vijf jaar mee. Een goedlopende onderneming starten kun je nergens leren. (Goed in je vak zijn, kun je wel leren. Vandaar ook de adviezen hier die in die richting gaan.) Voor sommige bedrijven moet je eerst een opleiding of een cursus gevolgd hebben, voor de meeste niet. Gewoon naar een bedrijf gaan en vragen of je daar wat ervaring op kan doen is zeker een goed idee, alleen zou ik me daar goed voor laten betalen, als ik jou was. Zie ook hierboven qua een vak leren. (Voor sommige ondernemingen is dat belangrijk dan voor andere. Soms komen hier mensen op het forum die uit het niets een horecabedrijf willen beginnen; die worden dan vaak aangeraden om maar eens eerst vijf jaar in de horeca te gaan werken.)

Zie ook: white label. Ik heb ooit aan een webwinkel voor een fabriek meegewerkt waar ook een white label-component in moest worden opgenomen; niet alleen stond die fabrikant positief tegen omlabelen (tegen een vergoeding?), maar hij hielp de afnemers actief mee door een white label-pakket aan te bieden. (Wat er, naast een prototype van of plaats in een webwinkel in dat pakket zat? Ik heb geen flauw idee.)

Als er mensen op de foto staan, kun je met portretrecht te maken krijgen. De twee pijlers daarvan zijn: is het uiterlijk van de persoon verzilverbaar (prominent een BN-er in beeld suggereert dat hij of zij het product aanbeveelt)? En: is er een verwachting van privacy? Wat auteursrecht betreft, daarover zegt de auteurswet: "Artikel 18a. Als inbreuk op het auteursrecht op een werk van letterkunde, wetenschap of kunst wordt niet beschouwd de incidentele verwerking ervan als onderdeel van ondergeschikte betekenis in een ander werk." Waar dit wel eens mis wil gaan is als een krantenfotograaf de directeur van een groot bedrijf voor een prominent schilderij op zijn kantoor fotografeert, en de schilder vervolgens een factuur met drie keer opslag aan de krant stuurt. Over merk- en modelrechtelijke aspecten zou ik niets durven zeggen. Om eens een voorbeeld te noemen; je bent een prijsstuntende drogist die zich vooral richt op de laagste inkomens. Je hebt een speels idee: je laat in een advertentie een omgevallen handtas zien waar schijnbaar wat producten zijn gerold die in jouw winkel te koop zijn: zakdoekjes, pepermunt, tampons, een kam enzovoort. Maar in plaats van een 'merkloze' tas gebruik je een Louis Vuittontas, oftewel van een merk dat zichzelf niet alleen als een luxemerk ziet, maar dat zoals bekend ook enorm triggerhappy advocaten in dienst heeft. Mag dat?

Een EMZ kan niet iets van zichzelf kopen. Juridisch zijn de zaak en de ondernemer namelijk een en dezelfde persoon.

Ik gok (maar heb eerlijk gezegd geen enkele reden om dit aan te nemen) dat de regel van 3 jaar gebruik te maken zal hebben met een situatie als: een Amerikaans bedrijf begint een zoekmachine, noemt die Google, registreert het merk in de VS maar niet in NL, want dat is vooralsnog te duur. Na twee jaar is de zoekmachine redelijk populair, dus een Nederlandse merkendief denkt: dat ga ik me eens lekker registreren. Na 4 jaar is Google zo groot, dat ze ook aan merken buiten de VS kunnen denken, maar dan moeten ze langs de Nederlandse houder, die de hoofdprijs vraagt. Ik heb om iets dergelijks te voorkomen ooit eens wikipedia.nl geregistreerd. Toen de Wikimedia Foundation rijk genoeg was om de domeinnaam over te nemen, heb ik hem gratis overgedragen. (Ik denk gratis of tegen kostprijs, maar dat laatste veronderstelt dat ik een check van een tientje uit Florida had moeten cashen tegen 25 euro aan transactiekosten, dus dat lijkt me sterk.) Het interessante is dat als je de domeinnaam hebt, je ook de dreigbrieven krijgt, maar dat terzijde. :-)

Als het gebruik van een bedrijfsmiddel structureel wijzigt en die wijziging houdt onder andere in dat je hem in plaats van zakelijk, privé gaat gebruiken, of andersom, dan mag je hem niet alleen heretiketteren, volgens mij (even uit het hoofd) ben je dat dan zelfs verplicht. Misschien dat dat bij computers wat raar aanvoelt, omdat het zulke generieke apparaten zijn. In tegenstelling tot bij een slaapkamer die je tot winkelruimte verbouwt, hoef je bij een computer niet een maand uit te trekken om hem zakelijk te maken. Dat kan bij wijze van spreken in een seconde.

De wetgever vindt de definitie van winst blijkbaar zo oninteressant, dat hij hem niet eens in de wet heeft opgenomen. Althans, in de Wet op Inkomstenbelasting kan ik een dergelijke definitie niet vinden. Pas als je bij artikel 3.14* aankomt, "Van aftrek uitgesloten algemene kosten", kun je afleiden uit het feit dat er een lijst met uitgesloten kosten is, dat de rest van de kosten wel ingesloten zullen zijn. Waar komt onze stellige uitspraak dan vandaan dat de kosten zakelijk gemaakt moeten zijn? Wel, de wet heeft het bij belastbare winst alleen over "de winst die de belastingplichtige als ondernemer geniet uit een of meer ondernemingen". *) En 3.15, 3.16 en 3.17.

In de VS sinds een maand of zo wel. Ik heb trouwens wat prijslijsten gezien, zeker voor nieuwe Iphones is een origineel scherm bij Apple kopen nauwelijks haalbaar.

Strikt genomen is de VOF beëindigd, maar niemand verwacht natuurlijk dat jij binnen een seconde alle overeenkomsten hebt overgezet. Daar enkele weken de tijd voor nemen lijkt me redelijk.

Niet in rekening?

Het Calimeroverweer gaat vrees ik bij de rechter geen indruk maken. Die gaat naar het onderliggende geval kijken, niet naar zaken die niet zijn voorgekomen. Ik weet eerlijk gezegd niet eens of een rechter uberhaupt ruimte heeft naar de rechtsongelijkheid te kijken. Waar je eventueel wel naar kunt kijken, is de schadevaststellingen. Als de grote jongens gewoon mogen doorgaan met het verkopen van tienduizenden 'nepproducten', kun je lastig stellen dat de kleine jongen Apple aanzienlijke schade toebrengt. Blijkbaar was het dan toch niet zo erg. En ga eens praten met de juridische afdelingen van die grote jongens. Die zullen jouw zaak ondertussen toch ook met enige aandacht volgen? Oh, en ik gok dat het doorgeven van de namen van klanten een inbreuk op de privacy is. De maximale boete daarop is 20 miljoen euro.

Bij mij is een kennismakingsgesprek gratis, maar het doel van dat gesprek is dan ook echt kennismaking. Het project zal ter sprake komen om te bepalen of ik de geschikte leverancier ben, maar ik ga tijdens die intake niet al werk zitten doen. Opmeten lijkt me werk. (Nu wordt die soep natuurlijk niet altijd zo heet gegeten. Een nauwkeurige meting van alles wat gemeten moet worden voor je aan de slag kan, lijkt me werk. Even de rolmaat tevoorschijn halen om te bepalen of een standaardmaat badkuip wel in een kleine ruimte gaat passen, lijkt me dat niet.) Een tarief is een signaal. Als jij een lage prijs rekent, dan kan dat op de klant overkomen als dat het werk wel niet van topniveau zal zijn. En waar je verwacht dat de klant dan wat toegeeflijker zal zijn, is in mijn ervaring het tegenovergestelde vaak het geval en gaat er op elke slak zout worden gelegd. Ik onderhandel daarom ook al jaren niet meer over mijn tarief. Als klanten minder willen betalen, moeten ze een ander inhuren.

Vitamine C is een nogal vluchtig goedje. Dat is ook waarom scheurbuik zo'n probleem was bij ontdekkingsreizigers en zeelieden; die hadden alleen gepreserveerd voedsel mee, maar bij het proces om voedsel te verhitten of te drogen, gaat vitamine C verloren.