Edward

Je kan en mag de merknaam gebruiken van de klant mits deze daarvoor toestemming heeft gegeven. Wanneer dat niet is gebeurd dan is het toch aan te raden om daar zeer terughoudend mee om te gaan vanuit juridisch oogpunt. Vanuit commercieel oogpunt zijn veel leveranciers niet zo voorzichtig en hanteren een piep-systeem, zij wachten tot een klant bezwaar maakt tegen het gebruik. Een paar kanttekeningen. 1. Namedropping wordt nooit op prijs wordt gesteld door klanten, laat staan ongeautoriseerd gebruik van logo's/merken. 2. Grote opdrachtgevers nemen veelal hiervoor bepalingen op in hun inkoopcontracten en niet zelden met een boetebepaling. Controleer dus het contract met de klant en ook de algemene voorwaarden. Let ook in het bijzonder - maar niet uitsluitend - op de geheimhoudingsclausules. 3. Bij twijfel, vragen. Bescheidenheid is nog nooit iemand om gestraft. Sterker nog, het wordt vaak op prijs gesteld en kan je zelfs expliciete referenties opleveren. Ik heb aardig wat grote klanten die op voorhand geen toestemming verlenen tot het gebruik van een merk, maar desgevraagd wel aanbieden om te dienen als referentie. Referenties zijn veel meer waard dan een logo op je site (IMHO) 4. Namedropping kan zelfs contraproductief werken wanneer de bezoeker van de site een mogelijk tegenstrijdig belang ziet. Met referenties kun je beter sturen.

Alle aanstaande vaders (en natuurlijk ook de partners) van harte. Joost, Arno, Sander de eerste handle je wel. Wacht maar tot de tweede komt en je met de eerste net bezig bent met de zindelijkheidstraining op het potje, terwijl de ander in de woonkamer de de afstandbediening weer eens heeft gevonden en heeft uitgevonden hoe zij booster van je surround set moet opblazen. Ondernemend krijgt een hele nieuwe betekenis. Nog een tip voor de pappa's in wording: Zet je partner onder curatele, pak de bankpas af, blokkeer sites met baby-artikelen (Sorry Manon) en laat je partner nooit alleen gaan shoppen. Ik wil hier eigelijk nog aan toevoegen; de staatsloterij winnen, maar dat heb je niet in de hand. Veel geluk.

In aanvulling op de Wet Oneerlijke Handelspraktijken (Wet ohp) is een verwijzing naar de Consumentenautoriteit op z'n plaats die als toezichthouder fungeert. Over de de wet en de omvang van bescherming met betrekking tot lokkertjes is voldoende op deze site te vinden. In de bijgevoegde brochure is goed te lezen welke bescherming je als ondernemer kunt ontlenen aan de Wet ohp. brochure OHP

Ik zet zo een slot op dit topic omdat het onderwerp als zodanig is uitgemolken. Ik nodig de topicstarter uit om eerst de zoekfunctie te gebruiken en de meer dan 400 berichten over dit onderwerp te lezen. Nogmaals en ten overvloede, de VAR is een verklaring arbeidsrelatie die wordt afgegeven ten behoeve van de opdrachtgever. Het geeft geen vrijwaring voor de aanvrager zelf. De VAR geeft de opdrachtgever alleen maar duidelijkheid over de vraag of er over de inkomsten moeten worden aangemerkt als loon dan wel als inkomsten. Voor de vraag wie je in deze als opdrachtgever moet zien is het antwoord de eindklant, niet de samenwerkingspartner. Deze vervult enkel de rol van intermediair. Met andere woorden, waarom zou je voor dit concrete geval een VAR aanvragen? Maar zelf al zou de samenwerkingspartner als opdrachtgever moeten worden gezien is een VAR niet nodig, tenzij de partner hier zeer nadrukkelijk om vraagt om de bovengenoemde reden. Als je in dat geval al onder de VAR uit zou willen komen, dan is de constructie om zelf rechtstreeks te facturen aan de eindklant en in de samenwerking een afspraak te maken over een kick-back fee.

Dat is maar zeer de vraag. Ik deel de stelling van TwaBla dat de uitputting van het merkrecht een belangrijke rol speelt. Uitputting van een merkrecht houdt in dat de merkhouder de (verdere) verhandeling van een product niet op grond van het merkrecht kan verbieden wanneer dat (merk)product door hem zelf - of met zijn toestemming - op de markt is gebracht. Met het vrij verkeer van goederen binnen de EU betekent dat wanneer het product in de EU op de markt is gebracht met toestemming van de merkhouder, hij tegen die verdere verhandeling niet meer kan ageren. Is het product buiten de EU op de markt gebracht dan zou de merkhouder zich nog wel tegen de invoer in de EU kunnen verzetten. NB: een licentiehouder heeft een afgeleid recht en zou eventueel op grond van het merkrecht kunnen optreden. Terug on topic. Of HenkHenk de merkenrechtelijke bescherming geniet is niet duidelijk. Wat houdt de exclusiviteit in waarover HenkHenk spreekt? Gaat het hier om een uitsluitend verkooprecht of is het een luxeproduct? Wanneer het gaat om een uitsluitend verkooprecht dan is de vraag wie dat verleent, HenkHenk of de merkhouder(s)? Voor welk territoir geldt het evt. exclusieve verkooprecht? Benelux of verder? Is er uberhaupt wel sprake van een merkenrechtelijke bescherming (lees: een merk)? Ik kan zo nog wel even doorgaan. Dit soort zaken ligt altijd erg genuanceerd. De verstrekte info is onvoldoende om de zaak op de individuele merites te beoordelen. De vraag is ook of een forum zich daarvoor leent. Ik denk dat de bal eerst bij HenkHenk ligt om meer achtergrondinformatie te verschaffen.

Waarom H1, H2, title tag en niet bijv. H3, vraagt de leek? Of bedoel dit ook? De vraag is wat is een te lange tekst? Naar mijn idee heeft een website 2 functies. Uithangbord en register. Het uithangbord is voor de toevallige passant. Die loopt langs en ziet toevallig iets wat hem aanspreekt en waardoor hij de stap over de drempel waagt. De register (index) komt pas aan de orde wanneer iemand gericht op zoek gaat naar informatie. Er is een mooi bedrijf dat wil doen geloven dat de Telefoongids daarvoor het aangewezen middel is, maar naar mijn idee moet de gemiddelde ondernemer toch meer hebben van de zoekmachines. SEO wellicht? Nu zijn er zoveel SEO-experts, ook op dit forum actief, dat daarmee het Kanaal kan worden gedempt. Mag de echte SEO opstaan en antwoord geven op de vraag: Wat is een te lange tekst?

En waarom zou op een offerte geen voorwaarden kunnen gelden? Wellicht dat daarin niet is voorzien, maar het is wel degelijk mogelijk.

Voordat een antwoord te geven is op de vraag hoe je dit gaat uitleggen, moet je eerst weten waar het verkeerd is gelopen. Ga voor jezelf eerst eens na wat er mis is met je procedure c.q. waarom de ID-fraude niet is opgemerkt. Je schrijft dat je zelf zorgvuldige procedures hanteert. Waaruit blijkt dat? Controleer je de paspoorten of id-bewijzen zelf en maak je zelf kopieën? Wanneer is de bewuste medewerker in dienst gekomen? In praktijk komt het veelvuldig voor dat in contracten met onderaannemers procedure afspraken worden gemaakt, maar niet (goed) worden nageleefd. Wat is in dit geval afgesproken met de onderaannemer? Dient de onderaannemer te melden en te controleren of vervul je daarin zelf ook een actieve rol? Zo ja, hoe ziet die rol er dan uit? Probeer niet onmiddellijk vast te stellen wie er heeft gefaald en wie er aansprakelijk is. Aansprakelijk stellen kan altijd nog, probeer vooral on speaking terms te blijven met de onderaannemer.

En waarom niet in hoofdlijnen vertellen wat de bedoeling is en daarmee de desbetreffende jurist aan het werk zetten? Er wordt nogal eens gedacht dat het kostenbesparend werkt wanneer men zelf eerst een concept opstelt. Het tegendeel is waar. Zeker wanneer het gaat om een financieel dienstverlener heb je los van de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp) rekening te houden met sectorspecifieke regelgeving, zoals de WID (Wet identificatie bij dienstverlening), Wft en mogelijk ook nog met de Wet MOT (Melding Ongebruikelijke Transacties). In relatie tot het voornemen om verschillende kantoren toegang te verlenen tot een server en inzage te geven tot klantgegevens roept dit allerlei vragen op. Alleen al in het kader van de Wbp spelen onder meer de volgende vragen: [*]waarvoor wordt de toegang verleend? [*]waar staat de server? [*]wie hebben precies toegang tot de sever? [*]op welke wijze is de server beveiligd? [*]wat houdt toegang tot de server in? [*]wat houdt inzage in? [*]wie is verantwoordelijk voor het beheer van de database? [*]wie bewerkt de gegevens? Om een lang verhaal kort te maken. Je hebt als financiële dienstverlener te maken met de toezichthouders AFM en CBP, die geen van beiden dol zijn op partijen die rommelen met data en consumentengemeenschap. Een standaard geheimhoudingsverklaring is in dat kader volstrekt onvoldoende om te voldoen aan de wet- en regelgeving.

Eerst even iets rechtszetten: Er bestaat niet zoiets als een KvK register. Er is een Handelsregister, dit wordt beheerd door de Kamer van Koophandel. Aldus is ook de titel van deze topic aangepast. De KvK is onder meer belast met de uitvoering van de Handelsregisterwet. Het Handelsregister is niet bedoeld als adresboek, maar om de transparantie te vergroten c.q. om de rechtszekerheid in het economisch verkeer te bevorderen. Jij hebt als ondernemer onder andere belang bij de derdenbescherming die het handelsregister biedt. Zie daarover ook de draad: Klant zegt "de medewerker was niet tekeningsbevoegd". Als daarvoor zwaarwegende belangen zijn dan is het mogelijk om de privéegevens van de ondernemer of bestuurder van een onderneming te verbergen. Om de bovengenoemde reden van de transparantie zal een verzoek om priéegegevens te verbergen niet zomaar worden ingewilligd. Er zijn overigens wel steeds meer kritische geluiden over de openbaarheid van het Handelsregister. De gegevens worden namelijk ook misbruikt voor uitoefening van zeer duistere praktijken zoals bedreiging, overvallen e.d.. Vanuit de detailhandel wordt er druk uitgeoefend om bepaalde kwetsbare groepen ondernemers vrij te stellen van het openbaren van de privégegevens.

Beste Liesbeth, Ik lees in je posts met betrekking tot deze kwestie rancune, wrok jegens de betreffende medewerker voor wat betreft zijn/haar functioneren en instelling. Alleen al om die reden is het verstandig om er iemand bij te trekken die met gepaste afstand deze casus bekijkt en beoordeeld en je verder helpt. Mijn ervaring leert dat dit soort zaken altijd weer sterk afhankelijk zijn van de concrete omstandigheden van het geval en de details het verschil maken. Die details lenen zich niet voor een bespreking op een openbaar forum. Advies: zoek een terzake deskundige adviseur en blijf hier niet zelf mee stoeien. Wat je ook schrijft en toevoegt aan deze draad zal alleen maar bijval oogsten, met vergelijkingen van appels en peren, maar lost je daadwerkelijke probleem niet op. Succes.

Ik begrijp dat u de verhuurder bent. Eigenlijk stelt u twee vragen die weinig verband met elkaar houden. Een BV i.o. houdt niets anders in dan een B.V. in oprichting. Wanneer voor de inschrijving van een B.V. nog niet aan alle eisen is voldaan, maar de oprichters al wel verplichtingen willen aangaan gebeurt dit vaak onder de noemer van een B.V. i.o.. Voor alle verplichtingen die onder een B.V. i.o. worden aangegaan blijft de oprichter hoofdelijk aansprakelijk tot het moment dat de B.V. de verplichtingen overneemt. Als verhuurder loop je dus geen risico als de B.V. onverhoopt niet doorgaat. De oprichter blijft zelf aansprakelijk voor betaling van de huurpenningen. Een contractovername van een lopend huurcontract heeft voor de verhuurder het nadeel dat overnemende partij onder dezelfde titel (rechten en plichten) doorgaat als de oude huurder. De huurtermijn is daarmee korter dan de standaard termijn die wordt overeengekomen bij een nieuw contract. Zeker bij winkelruimte kan dit van belang zijn. Aan de andere kant kan voor de nieuwe huurder die kortere termijn juist aantrekkelijk zijn en een reden om het huurcontract aan te gaan c.q. over te nemen. Bij een nieuw huurcontract zal de huurder wellicht eerst nog verder gaan shoppen.

Ik sluit mij volledig aan bij de voorgaande posts. Het is de meest praktische en goedkoopste oplossing. Andere opties zijn wellicht denkbaar, maar dat ligt ook - zoals Johan reeds opmerkt - in de oorzaak van het probleem. Zijn vraag is daarom zeker interessant. Wat verder opvalt. Je werkt kennelijk al twee jaar met deze constructie. Waarom wil je nu ineens die zekerheid?

De hoeveelheid en omvang van oppositie staat nooit op voorhand vast. Daar is dus ook geen zekerheid over te geven. Er kan wel onderzoek naar worden gedaan. De eerste vraag is dan ook of je het advies hebt gekregen om een dergelijk onderzoek te verrichten. Kennelijk vindt het merkenbureau zelf al dat de merknaam oppositie kan oproepen. Het was dan tenminste zo netjes geweest om daarop te attenderen en in overweging te geven om een onderzoek te verrichten zodat daarmee ook beter een risico-inschatting kan worden gemaakt voor een depot. Het gaat natuurlijk nooit alleen om de merknaam maar altijd om een combinatie tussen merk en classificatie. Door wat aanpassingen in de classificatie c.q. omschrijving van de aard en inhoud van de diensten die je aanbiedt kan de oppositie redelijk worden ingeperkt., tenzij je evident in iemand anders vaarwater zit. Dit soort zaken kunnen juist in een onderzoek naar voren komen. Bottom line: Bij twijfel vragen om een merkenonderzoek.. Dat biedt geen 100% zekerheid, maar wel een redelijk beeld van de risico's. Vaak wordt om het kostenaspect van een onderzoek afgezien. Bedenk echter dat het voeren van verweer in oppositie ook geld kost.

In algemene zin eerst even kort wat dwaling is .Bij dwaling is er sprake van een onjuiste voorstelling van zaken. Die onjuiste voorstelling moet zo essentieel zijn, dat zonder deze onjuiste voorstelling de overeenkomst niet was gesloten. Als die situatie zich voordoet dan is er sprake van een vernietigbare rechtshandeling. Voor de goede orde, verwar vernietigbaar niet met nietig. Wanneer we praten over een nietige rechtshandeling dan wordt deze geacht nooit rechtsgevolgen in het leven te hebben geroepen. Nietigheid treedt ook van rechtswege in , dat hoef je nooit in te roepen. Bij een vernietigbare rechtshandeling is er wel sprake van een rechtsgevolg. In het onderhavige geval is geen sprake van een nietige overeenkomst. Wanneer de detacheerder zijn verplichting uit de overeenkomst niet nakomt en hem dit kan worden toegerekend, dan is er sprake van een tekortkoming in de nakoming c.q. wanprestatie. In dit geval gaat het slechts om een gedeeltelijk tekortschieten. Naar ik aannneem gaat het alleen om het feit dat de verzekeringspolis niet wordt overhandigd en komt de detacheerder verder wel alle verplichtingen na. In zo´n geval, gaat het wel erg ver om de gehele overeenkomst te ontbinden. Je zult in dit verband eerst een termijn moeten stellen waarbinnen het polisblad alsnog aan jouw wordt overhandigd. Gebeurt dat niet voor het verstrijken van de termijn dan kun je van de wederpartij verlangen dat zij de schade vergoeden die voor jou voortvloeit uit het niet tijdig nakomen door de wederpartij. Het is discutabel, maar als pressiemiddel zou je een beroep kunnen doen op de opschorting van jouw verplichtingen uit de overeenkomst. Ik teken hierbij onmiddellijk aan dat jouw opdrachtgever nooit blij zal zijn met die opschorting en hij er ook geen belang bij zal hebben om in de kwestie betrokken te worden. Ook niet onbelangrijk is de vraag hoe alle rechtsverhoudingen in deze liggen. Gezien het feit dat je spreekt over detachering en een raamcontract vermoed ik dat jij een overeenkomst hebt met de detacheerder en deze op haar beurt met de opdrachtgever. In dat geval kun je in alle redelijkheid afvragen wat jouw risico is. De detacheerder is primair aansprakelijk, neit jij. Dat de detacheerder zijn verplichtingen naar jou niet nakomt mag je hem aanrekenen, maar dat betekent niet dat jij daarmee aansprakelijk wordt. Ik adviseer je om de overeenkomst te laten beoordelen. Dat hoeft niet veel tijd te kosten en kan een hoop sores schelen. Succes.

Het is toch iets minder simplistisch. Software ontwikkeling en de contracten daarvoor zijn niet zo eenvoudig. Er bestaat veel slecht copy-paste werk. Het adagium luidt weliswaar `beter goed gejat, dan slecht bedacht´, maar flans niet zomaar iets in elkaar. Het gaat niet alleen om de overdracht van het IE, maar ook om beheer en onderhoud, het service-window, de nazorg, aansprakelijkheid, de fasering in de oplevering, etc.. Waar het vaak al mis gaat is het maken van een deugdelijke functionele beschrijving en dat is zo´n beetje de basis. Er zijn bij dit soort ontwikkeltrajecten legio zaken om rekening mee te houden, zeker in de contractuele sfeer. Denk er niet te lichtvaardig over.

Beste Rien, Waar zit nou het pijnpunt? In het feit dat er lieden bestaan die tegen lage kosten vanaf hun zolderkamer iets kunnen leveren waar je elders grof meer voor betaalt, of het feit dat die mensen ook HL actief, topics starten en vragen stellen? Wanneer ik jouw posts in deze draad terug lees dan krijg ik eerder het idee dat je een probleem hebt met de HL deelnemer die voldoet aan het profiel voornoemd. Wat mij dan intrigeert, hoe kom je tot jouw beoordeling?. Waar leg je de grens tussen wat jij ziet als kaf en koren en welke criteria hanteer je daarvoor?

NB: Op de site van de SAF zijn de betreffende bedrijfsnamen aan te klikken voor voorbeeldnota's in PDF formaat Toelichting op dit topic vind je in de openingspost van dit topic, Tevens vind je aan het begin een inhoudsopgave van de op 'Steunpunt Acquisitiefraude' genoemde bedrijven op onderwerp en op soort waarschuwing. Het bijbehorende discussietopic Bijgaand een voorbeeld van de zogenaamde aanbieding van OfficeExpert die wij vandaag hebben ontvangen. SCAN3310_000.pdf

Graag gedaan. Ik ben nooit iemand die roept dat je onmiddellijk iets uit handen moet geven aan mijn beroepsgroep, maar in deze kan het geen kwaad als de klant zo stellig is. Door de kwestie uit handen te geven kun je in ieder geval de schade verhalen.

Wat in deze speelt is het leerstuk van de precontractuele aansprakelijkheid. Met het arrest Plas/Valburg wordt onderscheid gemaakt in een drie fases, waarbij per fase is aangegeven in welke mate het geoorloofd is om de onderhandelingen af te breken. In de eerste fase kunnen partijen de onderhandelingen nog afbreken zonder daarvoor aan de andere partij schadeplichtig te worden. In de tweede fase is het afbreken van de onderhandelingen zonder meer nog toegestaan, maar bestaat een verplichting tot het vergoeden van de gemaakte kosten en gederfde winst. In de derde fase is afbreken niet meer geoorloofd. Dit stadium wordt pas bereikt wanneer partijen “over en weer mochten vertrouwen dat enigerlei contract in ieder geval uit de onderhandelingen zou resulteren” Deze regel is nog genuanceerd in latere rechtspraak in die zin dat voldoende is dat in ieder geval de wederpartij van de afbreker gerechtvaardigd heeft vertrouwd op de succesvolle beëindiging van de onderhandelingen. Daartoe zal het ontstaan van het vertrouwen bij de wederpartij in ieder geval ten dele moeten zijn veroorzaakt door de gedragingen van de afbrekende partij of het ontbreken daarvan. Wanneer, de klant na langdurig onderhandelen, de offerte van Peter gebruikt voor financieringsaanvraag dan kan in redelijkheid de conclusie worden getrokken dat tenminste een contract tot stand komt als de financieringsaanvraag rond komt. De klant kan zich dan niet ineens aan zijn verplichtingen onttrekken door zich te beroepen op het feit dat zij wellicht door financiers ter verantwoording worden geroepen bij calamiteiten. Let wel, het gaat hier kennelijk niet eens om eisen die vanuit de financier worden gesteld, maar uitsluitend om eigen overwegingen van de klant. Maar zelfs wanneer de financier deze eisen zou stellen, dan kan mijn inziens de klant de onderhandelingen nog niet zomaar afbreken en de opdracht aan een ander gunnen. In dat geval zou het op de weg van de klant liggen om aanvullende eisen/zekerheden te vragen van Peter om een voorziening te treffen voor calamiteiten. Mijn inziens voldoende gronden om de klant aansprakelijk te houden en een goed gesprek aan te gaan. Aangezien het telefonisch contact niets heeft uitgehaald, moet wellicht naar wat zwaarder geschut worden gegrepen om partijen aan de tafel terug te krijgen.

Beste Botje, De draad overziend en met name de bovenstaande quote kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het verhaal vooral gebaseerd is op onderbuikgevoelens, beleving en van horen zeggen. Ik lees ook in het bovenstaande dat de verhouding niet op alle vlakken verstoord is. Kenneljk zijn er ook kwaliteiten die over en weer worden gewaardeerd. Uiteraard is het verkeerd dat een werknemer wel over, maar niet tegen zijn baas zegt wat hem dwars zit. Dit is niet goed. Er kan natuurlijk een hele goede reden zijn waarom hij zich niet tegenover jou uit. Angst, ontzag, bedenk het maar. Wat die reden ook is, het zal duidelijk moeten worden hij zijn ongenoegen wel met anderen deelt, maar niet met jou. Dat zul je niet op tafel krijgen in een enkel gesprek, daarvoor is eerst het vertrouwen nodig. Dat dwing je niet af. Hoe goed jij jezelf als werkgever ook vindt, de werknemer kan daarbij een hele andere beleving hebben, bijv. door jouw houding, non verbale communicatie of andere zaken waarvan jij jezelf niet eens bewust bent, maar wel een zodanige afstand creeeren die maakt dat je niet op een goede voet komt te staan met een werknemer. Wanneer je als werkgever van een dergelijke werknemer afwil dan zijn camera's, bedrijfsrecherche, e.d. middelen die je kunnen helpen. Wat mij betreft is dit wel een ultimum remedium wat je alleen gebruikt om een ontslag te rechtvaardigen. Met het ontslag heb je nog geen nieuwe medewerker terug, laat staan dat je daarvan de kwalitieten kent. Wanneer je waarde hecht aan deze medewerker dan is goed gesprek de eerste stap. Wanneer je moeite hebt om dat gesprek aan te gaan dan is een bijeenkomst met een mediator erbij alleen zinvolle actie als deze goed wordt voorbereid en de medewerker daar zelf ook achter staat. UIt het niets een mediator presenteren is het laatste wat ik kan aanraden. Ik heb dit soort trajecten vaker meegemaakt vanuit een arbeidsrechtelijke invalshoek. Je zult dit echt met beleid moeten doen.

Beste Wannabee001, Met een dergelijke post scoor je geen antwoorden. Dit is een forum voor en door ondernemers. Er zijn genoeg mensen die je willen helpen, maar dan is wel iets meer aan informatie nodig. Qouck wins worden niet op prijs gesteld.

Heel aardig om toch eens wat verschillende gezichtspunten zien met deze waardevolle bijdragen, waarvoor mijn dank. Wij zijn overigens niet op zoek naar een nieuw naamsysteem. De opmerking van Rene is heel terecht. . We weten heel goed wat wij willen en waarin wij ons willen onderscheiden. Feit is echter dat iedere onderneming in de groep een bijzondere aandachtsveld heeft en alle ondernemingen elkaar aanvullen. Twee ondernemingen gaan verder dan de focus. Die twee ondernemingen maken de keuze voor wat betreft de communicatiewijze lastig. Hebben wij hier te maken met de kunst van het loslaten of blijven we vasthouden aan de oude invalshoeken?. In deze zin is het inderdaad een organiatevraagstuk . Ik neem dit maar eens even mee als huiswerk.

Allereerst hartelijk dank allen. Ik was zeer benieuwd wat de deskundigen zouden vinden en ben dan ook blij verrast om de reacties te zien. Endorsement is ook de optie waaraan wij denken. Waar we over 5 jaar precies willen staan en welke gedachten wij daarbij hebben kan ik nu op het board niets over zeggen. We willen ons nadrukkelijk profileren als groep en het complementaire karakter van de groepsmaatschappijen duidelijk maken: contractmanagement, aanbesteden en de juridische advisering en ondersteuning daarin. Daarbij is de focus vooral op duurzame energie, (complexe) bouw en infraprojecten en daarbij met name aan de kant van de aanbestedende diensten actief zijn. Voor wat betreft de juridische ondersteuning doen we echter meer en adviseren we ook het bedrijfsleven, ook op hele andere onderwerpen (bijv. arbeidsrecht, ambtenarenrecht, vennootschapsrecht, ict-recht, IE, compliance). Kortom er is alles voor te zeggen om de labels overeind te houden en niet alles onder één groepsuiting te brengen, maar wel te verwijzen naar de groep. Door op iedere uiting expliciet te verwijzen naar de groep leggen we wel de link, maar blijft ook de waarde van het desbetreffende bedrijf vol in beeld. De grote vraag is hoe dit vervolgens te vertalen en daar zie je dan het keuzeprobleem weer terugkomen. Praktisch is er veel voor te zeggen om maar één visitekaartje bij je te hebben, zo hebben ook enkele medewerkers opgemerkt. In je sales heb je dan wel onmiddellijk wat uit te leggen en vervaagt de toegevoegde waarde van de groep ook naarmate de vraag specifieker wordt voor een bepaalde dienstverlening. Een ander praktisch punt is dan , één visitekaartje betekent ook 1 telefoonnumer voor de gehele groep, waarbij we dan wel weer verplicht zijn om een soort keuzemenu in te stellen in plaats van direct persoonlijk de telefoon te beantwoorden. Endorsement klinkt leuk, maar levert wel een aantal vragen op hoe hiermee om te gaan in de praktische uitvoering.

Al enige tijd bezinnen wij ons op de vraag wat wijsheid is; Moeten we ons gaan presenteren onder de groepsidentiteit of blijven wij vasthouden aan de identiteit van afzonderlijke dochterbedrijven. Met de recente uitbreiding van onze activiteiten en het toevoegen van een Werving & Selectie onderneming is deze vraag wederom ter sprake gekomen. Feit is dat wij allen in de volle breedte van de groep bezig zijn, maar steeds vanuit een bepaalde invalshoek bij onze klanten aan tafel zitten. De ene keer is dat vanuit contractmanagement, een volgende keer op gebied van inkoop en aanbestedingen, dan weer voor de juridische ondersteuning. Dit doen we vooral op projectbasis, waarbij iedereen zijn eigen aandachtsgebied heeft, maar soms ook in teamverband en sinds 1 augustus niet alleen op projectbasis, maar ook met recruitment. Argumenten voor het presenteren onder één noemer zijn: [*]Herkenbaarheid voor de klant van het complementaire karakter van de ondernemingen in de groep: [*]Minder gegoochel met visitekaartjes [*]Kostenbesparend Argumenten tegen het presenteren onder één noemer zijn: [*]bestaande labels worden minder waard, merken gaan verloren; [*]kwetsbaarheid van een groepslabel is groter; [*]potentieel aan klanten van de afzonderlijke ondernemingen is groter dan de prospecten die juist waarde hechten aan de groep. De keuze waar wij voorstaan is bijzonder lastig. Wij vragen ons af wat verstandig is.