Ward van der Put

Daarnaast is er deze intentie, die in een ongunstig geval kan worden opgevat als het afromen van de winst door de oprichters/bestuurders:

Daar heb je wel een punt. Ik bedoelde het meer als 80/20-regel: het is vaker wel dan niet op te lossen. Een vergelijkbare complicatie is dan de Nederlander die vanuit een Duits internetcafé of hotel iets aanschaft. Die moet dan ter plekke toch zowel voor de koffie als de online aanschaf de Duitse btw betalen? Of om de vraag anders te verwoorden: geeft op dat moment de hoedanigheid van de koper de doorslag (een Nederlander die bijvoorbeeld met iDEAL betaalt via een Nederlandse bankrekening) of de locatie waar de koopoverkomst wordt gesloten c.q. de digitale levering plaatsvindt (een Duits IP-adres)? Waar moet je, redelijkerwijs, op afgaan? Juist de grensgevallen ;) maken het complex.

Even praktischer: het is lastig daten met iemand die twee landen verderop woont. Het lijkt me logisch dat een datingsite in het gebruikersprofiel op zijn minst het land van een klant registreert. Probleem opgelost.

Het kan, alleen begeef je je dan in de duistere krochten van het internet waar 1 Facebook-account $5 doet en je er 5 voor $15 kunt kopen, inclusief honderden echte "vrienden". Ik denk daarom dat je Facebook-expertise als internetondernemer beter op een andere manier te gelde kunt maken.

Daarom worden plain text offenders tegenwoordig aan de schandpaal genageld. On topic: wie overweegt clouddiensten af te nemen die persoonsgegevens verwerken, doet er sinds de invoering van de Patriot Act verstandig aan met een grote boog om Amerikaanse bedrijven én hun Europese dochters heen te lopen.

In dit geval is het postdateren; antedateren is in december 2014 alvast factureren per 1 januari 2015. Postdateren is minder kwalijk dan antedateren, maar in beide gevallen verdient een factuurdatum die gelijk is aan de datum waarop de factuur daadwerkelijk wordt uitgereikt de voorkeur.. In dit geval is er nauwelijks een probleem. Als de omschrijving van de geleverde diensten/goederen duidelijk december 2014 vermeldt, kan de klant deze ten laste van die maand brengen, ook als de factuurdatum op begin januari 2015 staat. Bijvoorbeeld via een grootboekrekening "Nog te ontvangen facturen". Op verzoek van klanten eerder uitgereikte facturen corrigeren, waardoor er twee verschillende versies in omloop zijn, is problematischer.

Je kunt sokken passen door ze rond je gebalde linkervuist te wikkelen. Misschien kun je een vergelijkbare vuistregel vinden?

Er bestaan maten voor petten, mutsen en helmen. Kun je daarmee niet uit de voeten?

Hangt ervan af wat je onder "beter" verstaat. McDonald's is een restaurant, Aldi is een supermarkt en Strato is een provider...

Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning. — Winston Churchill

Op een euromunt van € 0,50 staat ook geen btw. De btw staat op de btw-bon die je met die € 0,50 betaalt, dus in dat opzicht is er geen verschil tussen de betaalmiddelen. De vraag was daarom meer: mag je niet-verzilverde vouchers van € 0,50 beschouwen als kasbewijs voor zakelijk aftrekbare kosten? En wat doe je dan met de btw (die er niet op staat)? En zijn plaskosten wel voor 100% aftrekbaar, of valt plassen net als eten en slapen onder beperkt aftrekbare elementaire levensbehoeften?

Als de fabrikant of importeur je, schriftelijk, garandeert dat je ze in Nederland en de rest van de EU in de handel mag brengen, sta je sterker. Ik neem daarbij ook aan dat je de vraag niet voor niets stelt. Vertrouw je de boel niet helemaal, bouw dan een extra zekerheid in. Dat "replica van A-merk x" heb je er waarschijnlijk zelf bij verzonnen, want dat zie ik een Europese importeur niet snel doen. Replica is weinig meer dan een synoniem van kopie en namaak, en daarmee kun je je op glad ijs begeven: een roofkopie waarmee je meelift op de merknaambekendheid van een ander.

Veel verschil met een "Apple iPhone replica smartphone" of een "Beats by Dre replica hoofdtelefoon" is er zo op het eerste gezicht niet. Het is dan een slaafse nabootsing die inbreuk maakt op het merkenrecht en, vaak, ook wat octrooien en patenten. Dat probleem kun je overigens ook hebben als je het géén replica noemt maar een kopie uitbrengt onder een andere naam. Je wilt het product immers graag verkopen omdat het erg veel op het origineel lijkt -- en vaak is dat dan té veel.

Om het dan maar meteen compleet te maken: in Duitsland kosten dezelfde plasvouchers 70 cent en geven ze recht op 50 cent kassakorting. Misschien moeten we ze entreebewijs noemen, want zonder te betalen kom je het poortje niet door.

Als producten eenmaal legaal zijn geïmporteerd in de EU, geldt binnen de gehele EU een van de Vier Vrijheden: het vrij verkeer van goederen. Het staat je vrij alle goederen te verkopen, zelfs als het merkartikelen zijn. (Uitzonderingen zijn bijvoorbeeld vergunningsplichtige artikelen, maar ik neem voor nu even aan dat je geen uitzonderlijke producten verkoopt.) De nieuwe importeur maakt zich schuldig aan een strafbare praktijk: hij probeert met pressiemiddelen en machtsvertoon een monopoliepositie op te bouwen. Gewoon negeren en er wijselijk ook niet op reageren (zodat je nooit te pakken bent op een uitspraak of toezegging die verkeerd kan worden uitgelegd). Hij zal namelijk geen advocaat vinden die het hier tegen jou opneemt namens een cliënt die strafbare feiten pleegt. Het enige waar je voor nu op moet letten, is hoe je het merk voert. Je mag niet suggereren dat jij het merk bent of dat het merk van jou is. Dus bijvoorbeeld "van het merk x" is wel toegestaan, maar "van ons merk x" niet. Identiteitsverwarring moet uitgesloten zijn. Even goed je webteksten daarop doornemen.

Waarom ga je uit winkelen in plaats van inkopen bij een groothandel? Je laat daar (veel) marge liggen.

Je kunt een dollarrekening c.q. vreemde-valutarekening openen bij een Nederlandse bank, bijvoorbeeld ABN AMRO, ING of Rabobank.

Je wilt er niet je onderneming van maken. Dat kan bovendien financieel ook niet. En je maakt je daarbij zorgen om je privacy en veiligheid. Dan is er maar één oplossing: verplaats de hosting en domeinnaamregistratie naar een tropisch eiland. Zonder gekheid. Mod edit: "grappig" bedoeld commentaar verwijderd n.a.v. modsmelding

Die had ik inderdaad niet zien aankomen. Ik dacht als noob dat HL uitging van het principe: één ondernemer, één account. Gewoon een man een man, een woord een woord zeg maar. Maar kennelijk is het dus: één topic één account. Of één project één account. Ieder zijn ding, niet mijn ding.

Waar baseer je die aannamen op? Je gebruikersnaam Rc doet vermoeden dat je een van de vele honderden RC-dropshippers bent: allemaal dezelfde remote control vliegtuigen en helikopters. Ik hoop dat ik me vergis, want anders zou ik je adviseren een bocht van 180 graden te maken en huiswaarts te keren, terug naar je kerncompetenties.

Duidelijk verhaal. Goed uitgelegd. Toch ontgaat me één ding. Je hebt goede bedoelingen en de beste intenties (wat ik graag van je aanneem), maar wáárvoor doe je dit allemaal? Wat is je persoonlijke doel? Wat hoop je met of zonder onderneming te bereiken?

Direct boeken, conform het voorzichtigheidsbeginsel: je weet niet zeker of je de bon gaat gebruiken, je weet wel al zeker wat de concrete kosten ervan zijn.

Een van de is dat klanten vaak helemaal niet weten wat ze eigenlijk willen. Onbekend maakt onbemind. Als je een klant vraagt wat hij wil, denkt de klant altijd in iets dat al bekend is. Daardoor krijg je marginale kwaliteitswensen: 10% sneller, 10% goedkoper, enzovoort. Klanten kunnen zich geen verbetering voorstellen die 10 keer beter is. Kwaliteit kun je dan dus ook niet opleggen of opdringen. Je moet het daarom toch vaak van een indirect bewijs van kwaliteit hebben. Bij Apple is dat met name design. Maar 10% van de mensen wil daadwerkelijk meer betalen voor design, maar toch is dat een van de wezenskenmerken van Apple. In alle gevallen draait het om een klassiek instrument: reputatie. Er is geen A-merk zonder sterke reputatie. En wie zijn reputatie verliest, is A-merk af.

Je verrekening is juist als het verlies 50/50 wordt gedragen door de vennoten. Alleen ... je voormalige zakenpartner verkeert in de veronderstelling dat hij nog geld van jou tegoed heeft, dus zou die vordering wel eens betwist kunnen worden en daarmee oninbaar blijken. Bovendien zet jij de onderneming voort, maar wordt de "meerwaarde" daarvan niet tussen de gewezen vennoten verrekend. Dat kan ook nog wel eens een punt van discussie worden, bijvoorbeeld omdat naamsbekendheid en een vast klantenbestand ook een zekere waarde kunnen vertegenwoordigen. Voeg je die twee punten samen, dan kun je bij de verdere afwikkeling, plat gezegd, argumenten verwachten van het type: "Je moet niet zeuren want jij krijgt de hele zaak en die heeft mij alleen maar geld gekost."

Dit klinkt - wellicht onbedoeld - alsof jullie een 2e opdrachtgever "aan het creëren zijn" met als voornaamste of enig doel om meerdere opdrachtgevers aan te kunnen tonen? Kun je dit wellicht ontkrachten? Wel doel dient die 2e coöperatie? Dat lijkt inderdaad onbedoeld, of een bijbedoeling als secundair argument, want de coöperatie is actief in twee verschillende branches: "Binnen deze coöperatie voeren wij diverse projecten uit, vooral in de reclamebranche en de website design branche." Twee coöperaties voor twee branches is dan als een logisch groeitraject, vooral wanneer een toenemend aantal nieuwe leden in slechts één branche actief is. Dat alle leden daarmee automatisch over twee opdrachtgevers beschikken, namelijk de twee coöperaties, is dan inderdaad wel weer onwaarschijnlijk. Voordat je de "fiscale coöperatie" uitwerkt, zou je daarom, denk ik, naar een breder bedrijfseconomisch vraagstuk moeten kijken: wat doet de coöperatie nu feitelijk voor haar leden? Mogelijk kom je dan namelijk tot de conclusie dat het samenwerkingsverband zich beter leent voor een vereniging, een stichting of een gemeenschappelijk facilitair bedrijf in een VoF, CV of BV.