Ward van der Put

Dan zijn ze 3 jaar te vroeg, want de ontwerper van het spel overleed in 1948. Althans, voor de Nederlandse wet geldt het auteursrecht tot 70 jaar na het overlijden van de maker; in andere landen is dat vaak 50 jaar, dus het zou import of iets dergelijks kunnen zijn.

Bij self-billing blijft de leverancier (dus je affiliate) verantwoordelijk voor de facturering. Dat geldt voor een eventuele btw-verplichtingen en voor alle factuurvereisten. Voor een btw-plichtige affiliate een factuur opstellen zonder btw gaat dus niet, want dan breng je de affiliate in de problemen — en dat kan een boete van enkele duizenden euro's opleveren. Je kunt in dit geval een compromis overwegen. (Denk ik, zeg ik er tussen haakjes bij, want een van de andere forumleden weet dat vast precies.) Je kunt een statement uitreiken met het tegoed van de affiliate, exclusief btw. Voor een niet-btw-plichtige particulier is daarmee de kous dan af (die kan er aangifte mee doen van inkomsten uit overig werk); de btw-plichtige ondernemer kan aan jou op basis van het statement een factuur uitreiken mét btw, die je op jouw beurt mag aftrekken als voorbelasting. Zo omzeil je twee complicaties: het bijhouden (en controleren) welke affiliates wel/niet btw-plichtig zijn en het deels op je schouders nemen van de factuureisen waaraan je affiliates moeten voldoen.

De schilder mag een andere schilder sturen als hij even niet kan schilderen, maar hier wordt mogelijk niet voldaan aan één of twee van de drie privaatrechtelijke criteria uit de Beleidsregels beoordeling dienstbetrekking Bijlage III: de arbeid moet persoonlijk worden verricht en daarbij is mogelijkerwijs toch sprake van een gezagsverhouding.

Google Translate heeft een nogal eigenzinnige variant van een 80/20-regel: het lijkt Nederlands, maar het is het niet. Kun je iets meer over jezelf vertellen?

Je moet eerst helder hebben of de reseller daadwerkelijk zelf verkoopt of slechts als affiliate prospects doorstuurt. En dat ook voor retouren, garantie, aansprakelijkheid en ander ongemak.

Daar zit inderdaad wat in. Je hebt "iets doen" heel breed genomen: van babyshower tot bedrijfsuitje en van trouwerij tot weekendje weg of een complete vakantie. Dat zijn nogal wat branches. Je denkt daarbij, naar mijn smaak, te instrumenteel: alles wat je zou kunnen doen en waarvoor je een offerte zou kunnen aanvragen, past op de site. Ja, technisch klopt dat wel, maar marketingtechnisch ligt dat moeilijker. Ik denk dat je meer bereikt al je de pr-tamtam niet richt op heel Nederland, maar je probeert eerst uit te blinken in een paar niches. Wordt bijvoorbeeld hét adres voor de allerleukste babyshower of dé niet te vermijden site voor iedereen die een bowlingbaan wil afhuren. Zoek dat soort gaten in je hele brede markt en klim dan in de telefoon.

... en dan zijn we weer on topic.

Ja, en mede dáárom bestaat er in inbound marketing een enorme aversie van reclame. Iedereen snapt ondertussen namelijk dat die tandpastaglimlach pure nep is: je komt er niet langer mee weg. En als het je niet meezit, werkt het nog tegen je ook: huichelaar, leugenaar, valse beloften, niet oprecht... En dus zoek je iets anders. Zo begreep ik de vraag van Annedien eigenlijk ook: waarom begin je aan die zoektocht en wat denk je daarmee op te lossen?

Vijf keer "niet meer met" klinkt als een verlies. Een verlies van wat dan? Jezelf? Dat zal het niet zijn: ik heb mijzelf op internet verloren ergens tijdens het lezen van de zoveelste Tien tips voor … Nee, dat is het niet. De kern is niet wat je bent of denkt te zijn, maar wat je voor anderen betekent of zou kunnen betekenen. Dat is de *klik* waarnaar je op zo'n moment op zoek bent: je zoekt niet jezelf, maar je zoekt de afspiegeling van jezelf in de ogen van een ander. In dat opzicht vind ik als marketingstrateeg (ja, je kunt dat studeren) de opkomst van inbound marketing fascinerend. En dan niet de meelopers die even Tien tips voor … erbij doen — nee, juist die niet! — maar de marketeers die begrijpen dat het mentaal omsturen van outbound naar inbound marketing een scherpe bocht van 180 graden vereist.

Het klinkt alsof je aan een backlinkprofiel knutselt, maar de toegevoegde waarde van backlinks in persberichten is beperkt en vooral van tijdelijke aard. Uniek zijn hoeft niet, maar onderscheidend zijn wel. In jouw geval helpt het waarschijnlijk als je inderdaad een naam opbouwt bij vakorganisaties en brancheverenigingen. Besteed daar je tijd aan: bel ze eens op om te polsen wat je voor hun leden zou kunnen betekenen. (En niet mailen, de blinde vlek van internetondernemers, want mail is spam, zelfs als je een hele dag aan die mail hebt zitten schaven.)

Zo'n geautomatiseerde vragenlijst per mail of webformulier vind ik meestal erg afstandelijk. (En als je een beetje kaas van onderzoek hebt gegeten, valt gauw op dat er vaak sturende vragen worden gesteld.) Het zijn je vaste klanten: praatje maken als je ze ziet of spreekt, dat levert je veel meer feedback op. En als je ze een tijdje niet hebt gesproken, dan is dat een mooie aanleiding om ze eens te bellen.

Met een centenveiling kan het inderdaad heel hard gaan — twee kanten op. (Waarbij ik me als developer afvraag wat de technische nut en noodzaak is om die 10 dagen offline te halen, maar gedane zaken nemen geen keer.) Volgens Tubantia was een naast familielid betrokken bij het faillissement. Ik begrijp wel dat je haar hier uit beeld houdt, maar ik neem ook aan dat je wel steun aan elkaar hebt als je in hetzelfde schuitje zit. Hoe het ook zij: sterkte! Off topic: Hans, Being There is dan een aanrader. :)

De blogpost kreeg (merkwaardig) een eerdere datum, namelijk 27 mei 2015, en staat nu hier: https://ictprivacyrecht.nl/beveiliging/wetswijziging-meldplicht-datalekken-en-boetebevoegdheid-cbp-daar-is-ie-dan/

Wij gebruiken inderdaad ook al jaren de vergelijkbare e-acceptgiro van TargetPay. Die kost ons slechts € 0,44 per transactie. Die e-mail versturen we natuurlijk zelf, met de PDF-factuur als bijlage. Beide bevatten een link naar de e-acceptgiro. Zo'n 80% van de B2B-klanten gebruikt die ook; de rest betaalt met een bankoverschrijving. Hoewel iDEAL duurder is, zie ik daarom wel de toevoegde waarde van dit systeem: het werkt bijzonder effectief, beter dan je misschien zou verwachten. Overigens is zelf dingetjes voor iDEAL programmeren nu ook weer geen innovatieve rocket science, dat ben ik wel met Peter eens. ;D

Eens. Het ligt volgens sommigen namelijk altijd aan: • de markt, • de overheid, • de banken, • de concurrentie. Het ligt altijd aan een ander... Wie problemen zó externaliseert, ziet nog niet dat hij zelf een deel van het probleem én de oplossing is. En dán zit je vast, gevangen in een speelveld dat door anderen lijkt te worden georkestreerd. Overigens denk ik dat falen-en-daarvan-leren geen exclusief voorrecht van "ondernemersrisico" is. Veel kunstenaars ervaren precies hetzelfde, bijvoorbeeld:

Wij willen binnenkort gaan experimenteren met de Prediction API van het Google Cloud Platform. Met historische (big) data schijnt deze namelijk gedrag van gebruikers te kunnen voorspellen, waaronder de koopintentie en negatieve/positie attitude ten opzichte van bepaalde producten (zegt Google).

De advocaat die je voor de rechter bijstond, kan dat vast veel beter uitleggen dan wij. Het lijkt erop dat er twee verwarringen door elkaar heen lopen: de hoogte van de aansprakelijkheid en of iemand nog wel vennoot was en dus aansprakelijk kan worden gesteld. Een VoF kent geen beperkte aansprakelijkheid: elke vennoot is volledig hoofdelijk aansprakelijk. Je kunt slechts de tekenbevoegdheid beperken. Toen de zoons de zaak overnamen, zijn ze toen ook toegetreden tot de VoF? En zijn vader en/of moeder daarbij uitgetreden als vennoot én uitgeschreven uit het handelsregister?

Niet doen. Je steekt € 15.000 duur consumptief krediet in een webwinkel-bijbaan. Ruim liever je zolder op of maak die ene logeerkamer leeg: dat levert evenveel ruimte op.

Wat ik er merkwaardig aan vind: het is geen boete voor het hebben van een datalek, maar voor het niet melden van een datalek. Dat klinkt als een oer-Hollandse gedoogconstructie: data lekken mag, als je het maar meldt…

Ik vind dat de klant dan wel heel erg op de proef wordt gesteld. Stel dat de bezorger het pakket heeft gestolen en de klant slechts één vergissing heeft begaan: een verkeerd nummer invullen? Dat overkomt mij voortdurend door een overijverige AutoComplete: dan staat je huisnummer in het vak van de postcode en je postcode in het vak van een telefoonnummer. In het toegenomen aantal invoerfouten dat klanten bij ons maken, zie je dat de opkomst van tablets daar de grote boosdoener is. Je kunt dat beter omkeren (zoals ik zelf een keer heb gedaan). Stel je op het standpunt dat je aan je leveringsverplichting hebt voldaan. Dat kun je ook bewijzen dankzij de track & trace met handtekening voor ontvangst. Dat betekent dus dat niet jij maar de klant het slachtoffer is van oplichting, namelijk identiteitsvervalsing en/of valsheid in geschrifte. Vervolgens druk je de klant op het hart dáárover vooral aangifte te gaan doen. We willen namelijk niet dat onze klanten door derden bestolen worden, nietwaar. Daarbij kun je de klant ook hulp aanbieden: je hebt immers een belangrijk bewijs in handen, de vervalste handtekening. PostNL biedt de dienst "Burenlevering toegestaan" alleen binnen Nederland aan. Voor pakketpost naar het buitenland geldt "Verhoogd aansprakelijk" (VA), wat een van de redenen is waarom buitenlandzendingen automatisch "verzekerd" zijn. Het beleid verschilt per land, omdat PostNL niet in elk land zelf bezorgt, maar in principe mag de bezorger een pakket dan uitsluitend achterlaten op het opgegeven adres, dus niet bij de buren.

Ik denk dan dat je nu al die investeerder moet meenemen in je plan en, voor zover je dat nog niet hebt gedaan, de benodigde orde van grootte en zekerheden helder moet hebben. Nu al, niet pas eind dit jaar. Je legt een bom onder de samenwerking als je iemand nu 10 of 20 procent van de aandelen belooft maar die verwateren tot nog geen procent wanneer de investeerder een belang neemt en je ondertussen door aanloopverliezen nul dividend kunt uitkeren. Aangezien je een hecht team aan het smeden bent, moet je in jouw situatie via aandelen delen; gebruik ze niet slechts als ruilmiddel omdat het je aan andere middelen ontbreekt om "even" een vormgever te betalen.

Jouw aandeel in de nettowinst van de VoF is je persoonlijke winst uit onderneming. Je hebt daarover een verdeelsleutel afgesproken met de andere vennoten. Over die winst uit onderneming betaal je inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen. Van wat je daarna nog overhoudt, mag je inderdaad met het hele gezin een ijsje gaan eten. Let er verder goed op dat winst die wordt hergeïnvesteerd binnen de VoF (bijvoorbeeld in voorraden) toch belastbaar inkomen is. Een van de meest gemaakte beginnersfouten, vermoed ik, is aannemen dat alleen geld dat je opneemt of "uit" de VoF "haalt" inkomen is. Misschien is het verstandig om je te laten bijstaan door een belastingadviseur of een goede boekhouder als je deze onderwerpen onvoldoende beheerst.

Bij een hoge prijsdruk zijn niet alle ondernemers helaas even standvastig. Ik denk dat wij daar inderdaad wel bewuster mee mogen/moeten omgaan. In ons magazijn mogen de orderpickers bijvoorbeeld niet bukken of boven het hoofd reiken. Gevolg: we hebben per stelling maar drie legborden waar anderen er zes hebben. Dat vertaalt zich in hogere opslagkosten per vierkante meter en die kún je incalculeren of op andere wijzen verlagen — maar dan moet je dat wel willen.

Als je de klantenservice van PostNL Zakelijk belt (níét die voor consumenten, dat is een andere tak), kunnen ze in track- & trace-gegevens voor je terugzoeken. Zes weken is wel rijkelijk lang geleden, maar er is een kans dat ze deze zending (en bijvoorbeeld de dienstdoende bezorger) nog boven water kunnen halen. Iets bezorgen op een adres dat niet bestaat, is onmogelijk. Met name op dat punt zou je PostNL kunnen aanspreken. Soms heeft (of neemt) de bezorger wel eens de vrijheid om een pakket dan maar af te leveren op een adres dat volgens hem wel juist is. Op Google Earth en Google Maps kun je daarvoor niet afgaan: die tonen vaak nog een weiland waar ondertussen een complete nieuwbouwwijk staat.

Je zou daarvoor moeten (laten) uitzoeken in hoeverre er sprake is van de overgang van een onderneming en of (een deel van) de identiteit van de voormalige werkgever daarbij behouden blijft. Als enkel en alleen de handelsnaam is overgegaan, houdt het concurrentiebeding geen stand. Waarschijnlijker is echter dat ook een deel van de bedrijfsactiviteiten en klanten zijn overgegaan — en met name daarop is een concurrentiebeding gericht.